Syn Człowieczy przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło.

Tymi Słowami Dobrej Nowiny przejął się referent policji wrocławskiej, Pan Uhden, gorliwy katolik. Kiedy biskup Henryk Förster był proboszczem parafii w Kamiennej Górze, pracownik policji pełnił urząd burmistrza. Owocnie współpracował z proboszczem. Przyjacielskie relacje z Kamiennej Góry pozostały, kiedy obaj awansowali do Wrocławia.

Dnia 19 I 1854r. były burmistrz przekazał biskupowi sprawozdanie o tragicznej sytuacji moralnej wśród służących. Wysunął projekt, aby jeden z katolickich duchownych zorganizował schronisko dla służących katolickiego wyznania, aby nie musiały udawać się na nocleg do podejrzanych miejsc. Proponował też, aby zorganizować stowarzyszenie katolickich kobiet, które znając dobrze potrzeby dziewcząt, wspierałyby duszpasterza służących.

Książę biskup Förster przekazał ten raport dziekanowi wrocławskiemu księdzu Maciejowi Thielowi, proboszczowi parafii Bożego Ciała we Wrocławiu. Ksiądz dziekan po zasięgnięciu opinii wrocławskich proboszczów, odpowiedział Ordynariuszowi, iż widzi pożytek z założenia stowarzyszenia dla służących

Biskup Förster polecił Dziekanowi, aby zwołał konferencję dziekańską dla przedyskutowania sprawy powstania nowego duszpasterstwa i wyznaczenia spośród księży odpowiedniego kapłana dla organizacji schroniska dla służących i troski nad nimi. Wszyscy księża jednogłośnie wybrali ks. Jana Schneidera, dla zorganizowania schroniska dla Podniesienia Moralnego Służących Dziewcząt. Ksiądz Jan Schneider na propozycję księży odpowiedział zdecydowanie „tak”. Liczył w tym czasie zaledwie 30 lat życia, z tego 5 lat kapłaństwa.

Ks. Jan Schneider zapoznał swych parafian z problemem dziewcząt służących i zwrócił się o pomoc do swych parafianek, które z autopsji znały warunki pracy dziewcząt i młodych kobiet we Wrocławiu. Siedem odważnych członkiń parafii św. Macieja utworzyło zarząd nowej Fundacji Maryjnej z księdzem Janem Schneiderem jako prezesem. Na dobry początek fundacja wynajęła dwa pokoje dla dziewcząt w kamienicy koło kościoła św. Krzyża, tej samej, w której mieszkał nasz Założyciel w czasie studiów uniwersyteckich. Każdej z członkiń Zarządu ksiądz Schneider zlecił opiekę nad jedną z dzielnic miasta. Szczególną uwagę kobiety zwróciły na dworce kolejowe, ponieważ to tam przybywały dziewczęta poszukujące pracy w wielkim mieście i tam narażone były na trafienie w ręce stręczycieli. Na dworzec Górnośląski (dziś to Wrocław Główny) przyjeżdżały dziewczęta z Górnego Śląska i Opolszczyzny, na Dworzec Świebodzki z pogórza Sudeckiego a na Dworzec Marchijski z kierunku Zgorzelca.

W połowie października 1854r. Sługa Boży dał biskupowi Försterowi do zatwierdzenia statuty opracowane przez Zarząd Fundacji, które ordynariusz wrocławski bez wahania zatwierdził. Następnie ksiądz Jan przekazał statuty do zaopiniowania urzędowi policji. Dokument został zatwierdzony przez policję w dniu św. Elżbiety Węgierskiej, wielkiej apostołki dzieł miłosierdzia.

W dniu 14 XI 1854r. ksiądz Założyciel  zamieścił  w Śląskiej Gazecie Kościelnej apel do duchowieństwa oraz świeckich pod tytułem Wołanie o pomoc. Artykuł ukazał główny cel Fundacji: przygotowanie do życia i danie wykształcenia biednym dziewczętom które stanęły nad przepaścią zepsucia moralnego. Tragedią było to, że wiele dziewcząt wiejskich, wskutek braku należnej opieki, braku pracy, noclegu, nieznajomości życia w mieście, stało się ofiarami uwodzicieli. Trudne warunki życia bywały powodem ich przestępstw, które kończyły się więzieniem . W apelu tym autor ujawnił projekt kupna domu w tym celu, aby mogły w nim zamieszkać służące, które poszukują zatrudnienia, dopóki nie znajdą odpowiedniej pracy. Dom ten byłby w stanie uratować je od demoralizacji. Miał szanse nabycia takiego domu za 10000 talarów. Na jego apel odpowiedziało pozytywnie wiele osób o dobrym i wrażliwym sercu niezależnie od wyznania. Ksiądz Jan Schneider zaproponował, aby patronką utworzonego Stowarzyszenia Kościelnego dla opieki na Służącymi została Matka Boża Niepokalanie Poczęta oraz św. Róża z Limy, tercjarka Zakonu Dominikańskiego, Świętem patronalnym miał zostać 8 grudnia – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.

Dnia 8 grudnia 1854 roku członkinie Stowarzyszenia, rodziny wspierające dzieło i same dziewczęta służące przystąpiły w kościele Najświętszego Imienia Jezus sakramentu pokuty i do generalnej Komunii świętej a potem poświeciły się Matce Bożej Niepokalanie Poczętej jako swej patronce, zawierzając siebie i przyszłość dzieła Bożej Rodzicielce.

 

Jakie miejsce w moim życiu zajmuje Matka Boża?

 

S.M. Elżbieta Cińcio