Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny
Sofoniasza 3:14-18
Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny to jasny moment w historii zbawienia, kiedy radość nie jest tylko wyrazem słów, ale jest przeżywana, dzielona i urzeczywistniana. Gdy Maryja spieszy przez górzystą krainę do Elżbiety, niesie ze sobą coś więcej niż tylko siebie; niesie żywą obecność Pana, zwycięskiego wojownika przepowiedzianego przez proroka Sofoniasza, który już działa w cichym rytmie ludzkich spotkań. W ich spotkaniu spełnia się proroctwo: „Pan, wasz Bóg, jest pośród was… Odnowi was swoją miłością, będzie tańczył z okrzykami radości dla was”. Nienarodzony Chrystus i nienarodzony Jan Chrzciciel radują się razem w ukrytej, ale kosmicznej liturgii radości. Maryja, w swojej pokorze i wierze, staje się pierwszą ewangelizatorką, przynosząc Chrystusa nie poprzez słowa, ale poprzez swoją obecność, służbę i miłość. Elżbieta, napełniona Duchem Świętym, rozpoznaje tę świętą tajemnicę i błogosławi Maryję za jej wiarę. Ich spotkanie jest świadectwem odnawiającej mocy boskiej miłości: Boży plan zbawienia już się realizuje, nie poprzez wielkie pokazy mocy, ale w cichym sanktuarium dwóch wiernych kobiet. Zastanówmy się: Nawiedzenie przypomina nam, że radość jest echem obecności Boga i wszędzie tam, gdzie Chrystus jest noszony z miłością i przyjmowany z wiarą, niebo wkracza do świata nie z hałasem, ale delikatną muzyką łaski, skaczących serc i szeptanych błogosławieństw.
Don Giorgio