sie 10, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święta Klara, Dziewica
Poniedziałek 19. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 10, 12-22
Dzisiejszy fragment zawiera sedno teologii przymierza w prostym, ale wszechogarniającym wezwaniu: bójcie się Pana, postępujcie Jego drogami, miłujcie Go, służcie Mu całym swoim jestestwem i przestrzegajcie Jego przykazań. Nie jest to uciążliwe wymaganie, ale droga do naszego ostatecznego dobra, ponieważ oddanie się całkowicie Bogu oznacza wejście w pełnię życia, dla którego nas stworzył. Tekst ten ujawnia, że posłuszeństwo i miłość są nierozłączne, a prawo Boże nie jest zbiorem arbitralnych zasad, ale wyrazem Jego natury, wciągającym nas w głębszą komunię z Nim. Święta Klara ucieleśniła tę prawdę poprzez radykalne ubóstwo, robiąc w swoim sercu miejsce wyłącznie dla Boga. Pozbywając się przywiązań i rozrywek, pozwoliła boskiej miłości wypełnić każdy zakątek swojej duszy, realizując całkowite oddanie się Bogu opisane w Księdze Powtórzonego Prawa. Naśladowanie jej przykładu oznacza dostrzeżenie, że kiedy Bóg zajmuje pierwsze miejsce w naszym sercu, wszystko inne układa się we właściwym porządku, a nasze życie staje się żywym odzwierciedleniem Jego dobroci. Zastanówmy się: czy w moim sercu jest wystarczająco dużo miejsca dla samego Boga, aby miłość i posłuszeństwo wobec Niego kształtowały każdy aspekt mojego życia?
Don Giorgio
sie 10, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela zwykła
Czytania: Mądrość 18,6-9; List do Hebrajczyków 11,1-2.8-19
Dzisiejsze czytania zachęcają nas do rozważenia wiary nie tylko jako cnoty religijnej, ale jako sposobu postrzegania rzeczywistości, soczewki, która zmienia sposób, w jaki widzimy, interpretujemy i reagujemy na świat. List do Hebrajczyków opisuje wiarę jako „pewność tego, czego się spodziewamy, przekonanie o tym, czego nie widzimy”, wskazując na wymiar życia, w którym to, co widzialne, nie jest ostateczną miarą prawdy. Ta zmieniona perspektywa zmienia nasze priorytety, ponieważ kiedy ufamy Bożym obietnicom, nie żyjemy już tylko dla tego, co natychmiastowe lub namacalne; żyjemy w świetle tego, co wieczne. Podróż Abrahama, kierowana wiarą w nieznane, pokazuje, że taka ufność wymaga odwagi, oderwania się od tego, co widzialne, i gotowości do pozwolenia, aby to, co niewidzialne, kształtowało nasze obecne działania. Wiara nie jest więc ślepa, jest głęboko świadoma, zakorzeniona w rzeczywistości poza zasięgiem naszych zmysłów, a jednak bardziej realna niż to, co mogą one uchwycić. Pozwala nam wybierać inaczej, kochać głębiej i wytrwać, gdy okoliczności wydają się niepewne, ponieważ nasz horyzont nie jest już ograniczony tylko tym światem. Zastanówmy się: czy moja wiara naprawdę kształtuje sposób, w jaki postrzegam świat i determinuje moje wybory, czy też nadal pozwalam, aby to, co widzialne i natychmiastowe, dyktowało mi priorytety?
Don Giorgio
sie 8, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święta Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), dziewica, męczennica
Sobota 18. tygodnia okresu zwykłego
Sobota wspomnienia Najświętszej Maryi Panny
Pierwsze czytanie: Księga Powtórzonego Prawa 6, 4-13
Dzisiejsze czytanie wprowadza nas w mistyczną głębię tego, co oznacza życie całkowicie zanurzone w Słowie Bożym. Mojżesz nakłania lud, aby nie tylko słuchał przykazań, ale zapisał je w swoim sercu, wyrył w najgłębszym zakamarku duszy, gdzie spotykają się Bóg i duch ludzki. Nie jest to zwykłe zapamiętanie, ale nieustanne trwanie, w którym Słowo kształtuje nasze myśli, gdy odpoczywamy, kieruje naszymi krokami, gdy idziemy, towarzyszy nam w nocy i budzi nas rano. Przywiązanie go do rąk oznacza, że każde nasze działanie wypływa z boskiej prawdy; przywiązanie go do czoła oznacza, że oświeca ono umysł mądrością Bożą. Święta Teresa Benedykta od Krzyża, której życie było przesiąknięte kontemplacją i poświęceniem, ucieleśniała tę mistyczną jedność ze Słowem, realizując ją poprzez naukę, modlitwę, cierpienie, a ostatecznie męczeństwo. Takie życie pokazuje, że Słowo nie jest tekstem, do którego się zagląda, ale żywą obecnością, w której można zamieszkać, aż cała nasza istota stanie się miejscem, gdzie nieustannie przemawia głos Boga, a Jego światło nigdy nie gaśnie. Zastanówmy się: czy Słowo Boże jest tak głęboko zapisane w moim sercu, że kształtuje moje myśli, działania i całą moją istotę w każdej chwili mojego życia?
Don Giorgio
sie 7, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święty Dominik, kapłan
Piątek 18. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 4, 32-40
Dzisiejsze czytanie zachęca nas do głębokiej refleksji nad naszą relacją z Bogiem, nie jako abstrakcyjną wiarą, ale jako doświadczeniem zakorzenionym w pamięci i wdzięczności.
Mojżesz nakłania lud, aby „zrozumiał to dzisiaj i wziął sobie do serca”, że tylko Pan jest Bogiem, władcą nieba i ziemi, głęboko zaangażowanym w każdy szczegół ich życia. Zrozumienie to nie jest tylko intelektualną zgodą, ale wezwaniem do pamięci o niezliczonych sposobach, w jakie Bóg okazał swoją miłość, troskę i wierność. Kiedy Mojżesz opowiada o potężnych czynach Boga, my również jesteśmy zachęcani do wymienienia, jeden po drugim, momentów, w których Bóg działał w naszym życiu: ciche zaopatrzenie, nieoczekiwane pocieszenie, siła, o której nie wiedzieliśmy, że ją mamy. Święty Dominik, którego święto obchodzimy dzisiaj, żył tą świadomością, a jego nauczanie płynęło z serca głęboko zjednoczonego z Bogiem, którego znał osobiście. Przyjąć miłość Boga do serca oznacza nigdy nie zapominać, pozwolić, aby nasza osobista historia z Nim kształtowała nasze posłuszeństwo, radość i zaufanie. Zastanówmy się: czy poświęcam czas, aby pamiętać i naprawdę wziąć do serca wiele sposobów, w jakie Bóg mnie osobiście kochał i prowadził, pozwalając, aby ta pamięć pogłębiała moje zaufanie i oddanie Mu?
Don Giorgio
sie 7, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Czwartek 18. tygodnia okresu zwykłego
Święci Sykstus II, papież, i jego towarzysze, męczennicy
Święty Kajetan, kapłan
Pierwsze czytanie: Księga Liczb 20, 1-13
W dzisiejszym fragmencie Księgi Liczb widzimy, jak ciągłe narzekania Izraelitów wystawiają na próbę cierpliwość Mojżesza i Boga. W obliczu ich szemrania Mojżesz upada przed Panem, prosząc o wskazówki, a Bóg nakazuje mu po prostu przemówić do skały, aby wypłynęła z niej woda. Jednak sfrustrowany i pełen wątpliwości Mojżesz uderza w skałę dwukrotnie, zamiast zaufać wystarczalności słowa Bożego. Ten akt niewiary drogo go kosztował, stanowiąc głębokie przypomnienie o mocy i niezawodności słowa Bożego. W całym Piśmie Świętym stworzenie odpowiada na Jego rozkazy, obietnice są wypełniane zgodnie z Jego postanowieniem, a samo Jego słowo daje życie. Ten epizod przypomina nam, że słowo Boże nie jest puste ani nieskuteczne; ma boską władzę, która wymaga wiary, a nie ludzkiej manipulacji lub siły. Kiedy ufamy Jego słowu, nawet bez widocznych znaków lub dramatycznych działań, uczestniczymy w wierze głęboko zakorzenionej w Jego prawdzie i obietnicach. Zastanówmy się: czy ufam w pełni mocy słowa Bożego, czy też polegam na własnych działaniach i wysiłkach, podczas gdy On wymaga ode mnie wyłącznie wiary?
Don Giorgio
