sty 22, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Czwartek 2 tygodnia czasu zwykłego
Pierwsze czytanie z Listu do Hebrajczyków 7:25-8:6
Pierwsze czytanie z Listu do Hebrajczyków 7:25-8:6 przypomina nam głęboką prawdę, że Jezus jest zarówno naszym Zbawicielem, jak i wiecznym Arcykapłanem, nieustannie wstawiającym się za nami. W przeciwieństwie do kapłanów Starego Przymierza, którzy musieli składać wielokrotne ofiary za grzechy, Jezus, ofiarując siebie jako doskonałą i jednorazową ofiarę, zapewnił nam wieczne odkupienie. Jego zbawcza moc jest absolutna i niekończąca się, ponieważ żyje On wiecznie, aby wstawiać się za tymi, którzy zbliżają się do Boga przez Niego. Fragment ten podkreśla wyższość kapłaństwa Chrystusa, które nie jest zakorzenione w ziemskich ograniczeniach, ale w Jego boskiej i wiecznej naturze. Jako pośrednik lepszego przymierza, ustanowionego na lepszych obietnicach, Jezus wypełnia lukę między ludzkością a Bogiem, dając nam dostęp do Ojca poprzez swoją miłość do samego siebie. Jego wstawiennictwo nie jest odległym lub okazjonalnym aktem, ale ciągłą, pełną miłości obecnością, orędującą za nami z miłosierdziem i łaską. Tak więc w Chrystusie znajdujemy nie tylko zbawienie, ale także pewność, że nigdy nie jesteśmy sami, ponieważ On nieustannie stoi przed Ojcem w naszym imieniu. W jaki sposób rzeczywistość nieustannego wstawiennictwa Jezusa i Jego ofiary raz na zawsze wpływa na sposób, w jaki podchodzę do mojej relacji z Bogiem w codziennym życiu?
Don Giorgio
sty 21, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Środa 2. tygodnia czasu zwykłego
Święty Wincenty, diakon, męczennik
Pierwsze czytanie: List do Hebrajczyków 7:1-3,15-17
Fragment Listu do Hebrajczyków 7:1-3, 15-17 rysuje głęboki związek między Melchizedekiem, tajemniczym królem Salemu, a Jezusem Chrystusem, wiecznym Najwyższym Kapłanem. Melchizedek, którego imię oznacza „król sprawiedliwości” i który nosi również tytuł „króla pokoju”, jest przedstawiony w Piśmie Świętym jako postać bez zapisanej genealogii, początku lub końca – obraz, który zwiastuje wieczne kapłaństwo Chrystusa. Tak jak Melchizedek ofiarował chleb i wino oraz pobłogosławił Abrahama, tak Jezus ofiaruje siebie jako ostateczną ofiarę, wypełniając wszystkie proroctwa i ustanawiając nowe i wieczne przymierze z ludzkością. W Chrystusie urzeczywistnia się pełnia Bożych obietnic, a poprzez Jego kapłaństwo jesteśmy zaproszeni do udziału w Jego boskim życiu, doświadczając łaski i pojednania, które On oferuje. W przeciwieństwie do kapłaństwa lewickiego, które opierało się na rodowodzie i prawie, kapłaństwo Chrystusa jest zakorzenione w mocy wcielenia, przekraczając ziemskie ograniczenia i oferując zbawienie wszystkim. Fragment ten wzywa nas do uznania Jezusa za naszego wiecznego pośrednika, który doskonale wypełnia lukę między Bogiem a ludzkością, oraz do przyjęcia zaproszenia do udziału w Jego życiu poprzez wiarę i uczniostwo. Zastanówmy się: W jaki sposób aktywnie przyjmuję zaproszenie Chrystusa do uczestnictwa w Jego boskim życiu i wzrastania w wierze i uczniostwie?
Don Giorgio
sty 20, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Świętej Agnieszki, dziewicy, męczennicy
Wtorek 2. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie List do Hebrajczyków 6:10-20
„Naszym jedynym pragnieniem jest, aby każdy z was wykazywał taką samą gorliwość aż do końca, do doskonałego spełnienia naszych nadziei, nigdy nie popadając w niedbałość, ale naśladując tych, którzy mają wiarę i wytrwałość, aby odziedziczyć obietnice”. Fragment Listu do Hebrajczyków 6:10-20 przypomina nam o kluczowym znaczeniu wytrwałości w naszej podróży wiary. Zachęca nas do wytrwałości i gorliwości w dążeniu do Bożych obietnic, podkreślając, że nasz duchowy wzrost wymaga konsekwencji i poświęcenia. Wezwanie do wytrwałości nie polega jedynie na wytrwałości, ale na utrzymywaniu ducha zapału i zaangażowania, dążeniu do spełnienia naszych nadziei z niezachwianą ufnością. Jako uczniowie Chrystusa jesteśmy zachęcani do naśladowania tych, którzy kroczyli ścieżką wiary przed nami – tych, którzy dzięki swojej niezłomności i zaufaniu w wierność Boga odziedziczyli Jego obietnice. Ta wytrwałość nie jest biernym czekaniem, ale aktywnym zaangażowaniem w naszą relację z Bogiem, unikając samozadowolenia i duchowego zaniedbania. Niedbałość w naszej podróży wiary może prowadzić do stagnacji, podczas gdy zachowanie pracowitości wzmacnia naszą ufność w Boże prowadzenie i Jego ostateczny plan dla naszego życia. Poprzez modlitwę, refleksję i codzienne akty wiary kultywujemy wytrwałość, która pozwala nam pozostać zakorzenionymi w Bożej miłości i zachować nadzieję w obliczu wyzwań. Zastanówmy się: W jakich obszarach mojego życia duchowego jestem narażony na nieostrożność i jak mogę kultywować głębsze poczucie wytrwałości i zaangażowania w moją podróż z Chrystusem?
Don Giorgio
sty 19, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Poniedziałek 2. tygodnia czasu zwykłego
Święty Fabian, papież, męczennik
Święty Sebastian, męczennik
Pierwsze czytanie List do Hebrajczyków 5:1-10
Fragment Listu do Hebrajczyków 5:1-10 oferuje głęboki wgląd w przemieniającą naturę cierpienia i posłuszeństwa w chrześcijańskiej podróży. Werset: „Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez cierpienie, a stawszy się doskonałym, stał się dla wszystkich, którzy są mu posłuszni, źródłem wiecznego zbawienia” podkreśla dwie kluczowe lekcje duchowe. Po pierwsze, uczy nas prawdziwego znaczenia cierpienia – nie jako zwykłego trudu, ale jako drogi do pokory i dostosowania się do Boskiego planu. Poprzez cierpienie jesteśmy wezwani do poddania naszej własnej woli i pragnień, ufając, że Boży cel jest większy niż nasze zrozumienie. Ten akt poddania się sprzyja duchowemu wzrostowi, kształtując nas na bardziej wiernych i posłusznych naśladowców. Po drugie, fragment ten ujawnia, że poprzez pełne poddanie się woli Bożej, której przykładem jest Jezus Chrystus, uzyskujemy dostęp do ostatecznej obietnicy – wiecznego zbawienia. Posłuszeństwo Chrystusa, nawet aż do cierpienia i śmierci, służy jako doskonały wzór dla nas, pokazując, że prawdziwe spełnienie i odkupienie nie przychodzi przez opór, ale przez pełne zaufanie do Bożego planu. Tak więc nasze posłuszeństwo Chrystusowi nie tylko przybliża nas do Boga, ale także zapewnia nam miejsce w Jego wiecznym królestwie. Zastanówmy się: W jakich obszarach mojego życia opieram się Bożemu planowi i jak mogę przyjąć cierpienie z wiarą i posłuszeństwem, ufając, że przybliży mnie ono do Jego wiecznego zbawienia?
Don Giorgio
sty 19, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela zwykła
Pierwsze czytanie Izajasza 62:1-5
Druga Niedziela Zwykła zaprasza nas do głębokiej refleksji nad przemieniającą mocą posiadania Pana w naszym życiu, jak pięknie wyraża to Izajasz 62:1-5. Fragment ten mówi o głębokiej zmianie, która zachodzi, gdy otwieramy nasze serca na Boga i pozwalamy Mu zająć centralne miejsce w naszym życiu. Kiedy przyjmujemy Pana, nasza tożsamość i cel zostają na zawsze zmienione – nie jesteśmy już odizolowani, opuszczeni ani zdefiniowani przez doczesną niepewność. Zamiast tego zostajemy uznani przez Boga za Jego własność, cenioną i kochaną ponad miarę. Obraz stania się „Jego rozkoszą” ujawnia intymną i radosną relację, jakiej Bóg pragnie z każdym z nas. Nie patrzy na nas z obojętnością, ale z głęboką czułością i troską. Ta Boża miłość przemienia nasze rozumienie samych siebie; nie jesteśmy już tylko jednostkami samotnie nawigującymi przez życie, ale ukochanymi dziećmi należącymi do Stwórcy, który się nami zachwyca. Ta świadomość zachęca nas do życia z ufnością i nadzieją, wiedząc, że nasza wartość jest zakorzeniona w niezmiennej miłości Boga i Jego zaangażowaniu w nas. Obecność Pana przekształca nasze życie w świadectwo Jego radości i chwały, przybliżając nas do Niego i ujawniając głębię Jego pragnienia komunii z nami. Zastanówmy się: W jaki sposób uznanie siebie za „Jego rozkosz” stanowi wyzwanie dla sposobu, w jaki postrzegam własną wartość i sposób, w jaki żyję w relacji z Bogiem i innymi?
Don Giorgio
sty 18, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Sobota 1. tygodnia czasu zwykłego
Sobotnie wspomnienie Najświętszej Maryi Panny
Pierwsze czytanie – List do Hebrajczyków 4:12-16
Pierwsze czytanie z Listu do Hebrajczyków 4:12-16 ukazuje przemieniającą i przenikającą moc Słowa Bożego. Jest ono opisane nie tylko jako statyczny tekst, ale jako coś żywego i aktywnego, dynamicznego w swojej zdolności do angażowania ludzkiego serca i umysłu. Obraz obosiecznego miecza podkreśla jego precyzję i głębię, ilustrując, jak dociera do najskrytszych części naszej istoty, rozpoznając ukryte miejsca, w których dusza i duch przeplatają się, a nawet złożone połączenie stawów i szpiku. To boskie Słowo ma zdolność obnażania najgłębszych emocji, myśli i intencji, które często pozostają ukryte. Co więcej, służy jako przypomnienie o naszej odpowiedzialności przed Bogiem, który widzi wszystkie rzeczy takimi, jakimi są naprawdę – nic nie może być ukryte przed Jego wszechogarniającym spojrzeniem. W związku z tym jesteśmy wezwani do zbliżenia się do tronu łaski z pokorą, ufając w miłosierdzie i zrozumienie naszego wielkiego Najwyższego Kapłana, Jezusa Chrystusa, który współczuje naszym słabościom i wstawia się za nami. Fragment ten wzywa nas do refleksji nad naszą własną otwartością na Słowo Boże i jego zdolność do przekształcania, poprawiania i prowadzenia nas w naszym codziennym życiu. Zastanówmy się: Jak bardzo jestem otwarty na to, by Słowo Boże przenikało do głębi mojego serca, ujawniając moje ukryte myśli i intencje oraz przemieniając mnie w osobę, do której Bóg mnie powołuje?
Don Giorgio
