sty 6, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Uroczystość Objawienia Pańskiego – Msza z dnia
Pierwsze czytanie – Iz 60, 1-6
„Powstań, świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło, chwała Pańska wzeszła nad tobą, choć noc jeszcze okrywa ziemię i ciemność ludy”. Uroczystość Objawienia Pańskiego jest głębokim świętem, koncentrującym się na objawieniu Chrystusa jako Światłości świata i objawieniu chwały Bożej wszystkim narodom. Pierwsze czytanie z Księgi Izajasza 60:1-6 pięknie nadaje ton tej uroczystości, wzywając nas do „powstania” i rozpoznania światła, które przyszło na świat. Słowa proroka Izajasza są poetyckim zaproszeniem do bycia świadkami przemieniającej mocy Bożej obecności. Jerozolima jest wezwana do „jaśnienia”, nie z powodu własnych zasług, ale dlatego, że „chwała Pańska wschodzi” na nią. Fragment ten odzwierciedla głęboką prawdę Epifanii: w Jezusie światło Bożej chwały przebija się przez ciemności pokrywające ziemię i cienie, które spowijają ludzkie serca. To światło nie jest tylko dla jednego ludu, ale dla wszystkich narodów. Izajasz przewiduje czas, w którym poganie przyjdą do tego światła, symbolizowanego przez królów i narody przynoszące dary, zwiastujące wizytę Mędrców w Ewangelii. Epifania ujawnia uniwersalny charakter misji Chrystusa: Jest On Zbawicielem dla wszystkich, przełamując bariery podziałów i rozszerzając zaproszenie do zbawienia na każdy zakątek świata. W Jezusie objawia się pełnia Bożej chwały. Gdy światło świeci w ciemności, przynosi jasność, nadzieję i obietnicę Bożej miłości. Przez Niego spotykamy oblicze Ojca – Jego miłosierdzie, sprawiedliwość i nieskończone współczucie. Jest to wezwanie, aby pozwolić Jego światłu przemieniać nas, abyśmy i my mogli odzwierciedlać Jego chwałę dla świata. Zastanówmy się: Czy podobnie jak Mędrcy, jesteśmy gotowi podróżować, czasem przez trudne i nieznane ścieżki, aby Go spotkać?
Don Giorgio
sty 5, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela Bożego Narodzenia
Pierwsze czytanie – Księga Kaznodziei 24:1-2,8-12
Fragment z Księgi Kaznodziei 24:1-2, 8-12 pięknie podkreśla wieczną naturę mądrości i jej związek z Bożym planem. W kontekście drugiej niedzieli Bożego Narodzenia zachęca nas do refleksji nad tym, jak Boża mądrość jest misternie wpleciona w historię zbawienia, obejmując nie tylko ludzkość jako całość, ale także każdego człowieka z osobna. Czytanie głosi, że mądrość została stworzona przez Boga od wieczności, zamieszkując pośród Jego ludu. Ta odwieczna mądrość nie jest odległa ani abstrakcyjna, ale raczej głęboko osobista i dostępna. Ukazuje intymne zaangażowanie Boga w świat i Jego pragnienie poprowadzenia nas przez Jego doskonały plan. Rozważając Boży plan zbawienia, możemy uznać, że nie jest to tylko szeroka, nadrzędna narracja – jest ona głęboko osobista. Każdy z nas odgrywa w nim wyjątkową rolę. Mądrość Boża zapewnia, że Jego przewodnictwo, miłość i cel są dostosowane do naszego indywidualnego życia, bez względu na to, jak mali lub nieistotni możemy się czasami czuć. W tę Drugą Niedzielę Bożego Narodzenia, gdy nadal świętujemy narodziny Jezusa, ucieleśnienia Bożej mądrości, zastanówmy się: Co to znaczy, że Bóg ma dla mnie plan?
Don Giorgio
sty 4, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Pierwsza sobota: Zawierzmy się Niepokalanemu Sercu Maryi
Pierwsze czytanie – 1 J 3, 7-10
Jan określa cechy dzieci Bożych. Narodzić się z Boga w wierze, żyć jak jedyny Syn Boży, Jezus Chrystus, i kochać innych. Nowe narodziny nie są jedynie symbolicznym gestem, ale duchową rzeczywistością, która przemienia całą naszą istotę. Poprzez wiarę stajemy się uczestnikami boskiej natury, nie żyjąc już dla siebie, ale dla Boga, który powołuje nas do swojej rodziny. Te narodziny wprowadzają nas w relację z Bogiem naznaczoną zaufaniem, poddaniem i pewnością bycia Jego dziećmi. Życie jako dziecko Boże oznacza modelowanie naszego życia na wzór Jezusa, doskonałego obrazu Ojca. Życie Jezusa było całkowicie posłuszne woli Bożej, naznaczone pokorą, współczuciem i niezachwianym zaangażowaniem w prawdę i miłość. Jan podkreśla miłość jako ostateczny znak rozpoznawczy dzieci Bożych. Tak jak Jezus okazał ofiarną miłość, tak i my jesteśmy wezwani do ucieleśniania tej miłości w naszych relacjach. Zastanówmy się: W jaki sposób moje życie odzwierciedla rzeczywistość bycia dzieckiem Bożym w wierze, posłuszeństwie i miłości, i gdzie Bóg zaprasza mnie do głębszego wzrostu w tych obszarach?
Don Giorgio
sty 3, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Najświętsze Imię Jezus
Pierwszy Piątek: Powierzmy się Najświętszemu Sercu Jezusa
Pierwsze czytanie 1 J 2:29-3:6
„Pomyślcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec, pozwalając nazywać się dziećmi Bożymi, a takimi właśnie jesteśmy”. Dzieje się tak ze względu na Najświętsze Imię Jezusa, który wcielił się, aby być takim jak my i przyjąć to imię. Ta boska tożsamość nie jest odległą rzeczywistością, ale obecną prawdą, możliwą dzięki Jezusowi Chrystusowi, który przyjął ludzką postać i dzielił nasze człowieczeństwo. Jego imię, Najświętsze Imię Jezus, niesie w sobie ciężar tego wcielenia, zbawienia i naszej nadziei. Przez Jego imię musimy oczyścić naszą nadzieję. Grzeszymy, gdy przenosimy naszą nadzieję z imienia Jezusa na coś innego. Kiedy odsuwamy naszą nadzieję od Jezusa, popadamy w grzech, ponieważ pokładamy naszą ufność w rzeczach, które nie mogą zbawić, wypełnić ani uświęcić. Zaproszenie z dzisiejszego czytania jest wezwaniem do oczyszczenia naszej nadziei – do zakotwiczenia jej wyłącznie w Jezusie, którego imię jest ponad wszelkie inne imię (Flp 2:9-11). W Jego imieniu, w Jego osobie odnajdujemy pełnię, aby stać się tym, kim mamy być: dziećmi Bożymi. Zastanówmy się: W jakich obszarach mojego życia odsunąłem moją nadzieję od Jezusa i jak mogę świadomie ponownie zakotwiczyć moje zaufanie w Jego Najświętszym Imieniu, pozwalając Mu oczyścić moją nadzieję?
Don Giorgio
sty 1, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święci Bazyli Wielki i Grzegorz z Nazjanzu, biskupi, doktorzy Kościoła
Pierwsze czytanie – 1 Jana 2:22-28
W tym fragmencie Jan pisze do społeczności, która potrzebuje zapewnienia i jasności co do tego, kim naprawdę jest Jezus. Zaczyna od potwierdzenia, że Jezus jest Chrystusem, Synem Ojca – samym fundamentem naszej wiary. Uznanie Jezusa za Syna Bożego nie jest tylko intelektualną zgodą; raczej kształtuje cały nasz sposób życia. Jan zachęca nas do „pozostania w Nim” lub „pozostania w Chrystusie”. Wyrażenie to sugeruje bliską, ciągłą i przemieniającą relację z Jezusem. Trwanie w Chrystusie oznacza: Trzymanie się mocno Prawdy, że Jezus jest Synem Boga Ojca, że znajdujemy w Nim życie wieczne, że możemy być z Nim także teraz. Przesłanie podkreśla głębokie znaczenie trwania w Chrystusie jako Synu Bożym. Pozostając z Nim połączeni, wierzący nie tylko potwierdzają swoją wiarę, ale także uczestniczą w darze życia wiecznego. Fragment ten służy jako przypomnienie, aby ufać prawdzie Chrystusa, odrzucając wszelkie oszustwa, które zaprzeczają Jego boskości. Zaproszenie do „pozostania w Nim” jest zarówno zachętą, jak i wezwaniem do działania – prosi nas o pielęgnowanie stałej relacji z Chrystusem poprzez modlitwę, posłuszeństwo i wierność. To trwanie nie jest bierne; jest to aktywne przeżywanie naszej wiary, zakorzenione w zrozumieniu, że Chrystus jest tym, który prowadzi nas do życia wiecznego z Ojcem. Zastanówmy się: Jak aktywnie przeżywam swoją wiarę poprzez „trwanie w Chrystusie” i w jaki sposób mogę pogłębić tę przemieniającą relację poprzez wierność prawdzie Chrystusa?
Don Giorgio
