Wtorek Wielkanocny
Dzień po śmierci papieża Franciszka
Pierwsze czytanie Dzieje Apostolskie 2:36-41
W ten Wielki Wtorek, zaledwie dzień po śmierci papieża Franciszka, Słowo z Dziejów Apostolskich rozbrzmiewa z uroczystą jasnością: „Bóg uczynił tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Panem i Chrystusem”. W cieniu smutku ta deklaracja staje się nie tylko prawdą teologiczną, ale liną ratunkową, przypominającą nam, że zwycięstwo zmartwychwstałego Chrystusa nie jest umniejszane przez śmierć, nawet śmierć ukochanego pasterza. Jest ono raczej powiększone w naszym smutku. Wzywa nas do wzrastania, nie tylko w znajomości wiary, ale w jej pewności. Ta pewność nie jest zimna ani sztywna, ale żywa i przemieniająca. Daje początek nadziei, która znosi cierpienie, nie poddając się rozpaczy, i miłości, która nie jest samozachowawcza, ale dająca siebie. W życiu i ostatnim świadectwie papieża Franciszka, który poświęcił się dla Ewangelii aż do ostatniego tchnienia, widzimy, co to znaczy być zakotwiczonym w tej pewności. Często mówił o Bożym miłosierdziu i radości Ewangelii, ponieważ mocno wierzył, że Jezus Chrystus żyje, jest obecny i jest Panem. Wzrastać w pewności, że Jezus jest Panem, to pozwolić Mu kształtować każdą część naszego życia, nieść nas przez smutek z pokojem i odważnie wkraczać w świat. W tych świętych dniach, kiedy śmierć tak mocno dotknęła Kościół, obyśmy nie cofali się w wątpliwościach, ale szli naprzód z sercami mocnymi w wierze, wiedząc, że Chrystus, który zwyciężył nad grobem, nadal prowadzi swój lud przez każdą noc do promiennego poranka. Zastanówmy się: Wielkanoc jest zaproszeniem do wzrastania w pewności wiary w panowanie Jezusa.
Don Giorgio