sie 12, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Środa 19. tygodnia okresu zwykłego
Święci Ponty, papież, i Hipolit, kapłan, męczennicy
Pierwsze czytanie: Księga Powtórzonego Prawa 34, 1-12
Dzisiejsze czytanie przenosi nas do przejmującego momentu życia Mojżesza, kiedy Bóg pozwala mu ujrzeć ziemię obiecaną, ale nie pozwala mu do niej wejść. Z ludzkiego punktu widzenia może to wyglądać na niespełnioną misję, ale z perspektywy wiary ujawnia głębszą prawdę: plan Boży jest zawsze większy niż nasze oczekiwania. Ostateczną nagrodą dla Mojżesza nie była sama ziemia, ale nieporównywalny przywilej poznania Pana twarzą w twarz. Przypomina nam to, że prawdziwą miarą dobrze przeżytego życia nie jest to, czy osiągnęliśmy wszystko, co sobie zamierzyliśmy, ale czy przez całą drogę szliśmy blisko Boga. Czasami Boże zamierzenia realizują się poza granicami naszego życia, a naszą rolą jest zaufać, że nasza część w Jego planie jest spełniona, gdy wiernie podążamy za Nim. Pokój i radość przebywania w Jego obecności znacznie przewyższają wszelkie ziemskie osiągnięcia, których mogliśmy pragnąć. Zastanówmy się: czy jestem gotów porzucić własne plany i znaleźć zadowolenie w po prostu bliskim chodzeniu z Bogiem, ufając, że Jego plan jest lepszy od mojego?
Don Giorgio
sie 11, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Wtorek 19. tygodnia okresu zwykłego
Święta Joanna Franciszka de Chantal, zakonnica
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 31, 1-8
Dzisiejsze czytanie przypomina nam, że w każdej dziedzinie życia, czy to w Kościele, w naszych rodzinach, czy w społeczeństwie, naszym podstawowym zadaniem jest pozwolić Panu przejąć inicjatywę. Mojżesz, zbliżając się do końca swojej misji, powierza lud Bożej opiece, potwierdzając, że to Pan idzie przed nimi, pozostaje z nimi i nigdy ich nie opuści. Jest to głęboka prawda: życie i misja Kościoła nie zależą wyłącznie od zdolności lub długowieczności jakiegokolwiek przywódcy, ale od trwałej obecności i działania Boga w Jego ludu. Nasze osobiste role, bez względu na to, jak znaczące lub nieistotne są, zawsze stanowią część czegoś większego, czyli dzieła Boga w historii. Życie zgodnie z tą rzeczywistością oznacza podchodzenie do naszych obowiązków z pokorą, wiedząc, że przywództwo w sensie chrześcijańskim jest aktem służby, zakorzenionym w zaufaniu, że to sam Bóg kieruje swoim Kościołem. W rodzinie, parafii i społeczeństwie nasze świadectwo jest najbardziej autentyczne, gdy idziemy naprzód z wiarą, nie po to, aby kontrolować drogę, ale aby wiernie kroczyć ścieżką, którą On przygotował. Zastanówmy się: czy w rolach, które pełnię w rodzinie, społeczności i Kościele, naprawdę pozwalam Panu prowadzić, czy też próbuję kierować sprawami zgodnie z własnymi planami?
Don Giorgio
sie 10, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święta Klara, Dziewica
Poniedziałek 19. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 10, 12-22
Dzisiejszy fragment zawiera sedno teologii przymierza w prostym, ale wszechogarniającym wezwaniu: bójcie się Pana, postępujcie Jego drogami, miłujcie Go, służcie Mu całym swoim jestestwem i przestrzegajcie Jego przykazań. Nie jest to uciążliwe wymaganie, ale droga do naszego ostatecznego dobra, ponieważ oddanie się całkowicie Bogu oznacza wejście w pełnię życia, dla którego nas stworzył. Tekst ten ujawnia, że posłuszeństwo i miłość są nierozłączne, a prawo Boże nie jest zbiorem arbitralnych zasad, ale wyrazem Jego natury, wciągającym nas w głębszą komunię z Nim. Święta Klara ucieleśniła tę prawdę poprzez radykalne ubóstwo, robiąc w swoim sercu miejsce wyłącznie dla Boga. Pozbywając się przywiązań i rozrywek, pozwoliła boskiej miłości wypełnić każdy zakątek swojej duszy, realizując całkowite oddanie się Bogu opisane w Księdze Powtórzonego Prawa. Naśladowanie jej przykładu oznacza dostrzeżenie, że kiedy Bóg zajmuje pierwsze miejsce w naszym sercu, wszystko inne układa się we właściwym porządku, a nasze życie staje się żywym odzwierciedleniem Jego dobroci. Zastanówmy się: czy w moim sercu jest wystarczająco dużo miejsca dla samego Boga, aby miłość i posłuszeństwo wobec Niego kształtowały każdy aspekt mojego życia?
Don Giorgio
sie 10, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela zwykła
Czytania: Mądrość 18,6-9; List do Hebrajczyków 11,1-2.8-19
Dzisiejsze czytania zachęcają nas do rozważenia wiary nie tylko jako cnoty religijnej, ale jako sposobu postrzegania rzeczywistości, soczewki, która zmienia sposób, w jaki widzimy, interpretujemy i reagujemy na świat. List do Hebrajczyków opisuje wiarę jako „pewność tego, czego się spodziewamy, przekonanie o tym, czego nie widzimy”, wskazując na wymiar życia, w którym to, co widzialne, nie jest ostateczną miarą prawdy. Ta zmieniona perspektywa zmienia nasze priorytety, ponieważ kiedy ufamy Bożym obietnicom, nie żyjemy już tylko dla tego, co natychmiastowe lub namacalne; żyjemy w świetle tego, co wieczne. Podróż Abrahama, kierowana wiarą w nieznane, pokazuje, że taka ufność wymaga odwagi, oderwania się od tego, co widzialne, i gotowości do pozwolenia, aby to, co niewidzialne, kształtowało nasze obecne działania. Wiara nie jest więc ślepa, jest głęboko świadoma, zakorzeniona w rzeczywistości poza zasięgiem naszych zmysłów, a jednak bardziej realna niż to, co mogą one uchwycić. Pozwala nam wybierać inaczej, kochać głębiej i wytrwać, gdy okoliczności wydają się niepewne, ponieważ nasz horyzont nie jest już ograniczony tylko tym światem. Zastanówmy się: czy moja wiara naprawdę kształtuje sposób, w jaki postrzegam świat i determinuje moje wybory, czy też nadal pozwalam, aby to, co widzialne i natychmiastowe, dyktowało mi priorytety?
Don Giorgio
sie 8, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święta Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), dziewica, męczennica
Sobota 18. tygodnia okresu zwykłego
Sobota wspomnienia Najświętszej Maryi Panny
Pierwsze czytanie: Księga Powtórzonego Prawa 6, 4-13
Dzisiejsze czytanie wprowadza nas w mistyczną głębię tego, co oznacza życie całkowicie zanurzone w Słowie Bożym. Mojżesz nakłania lud, aby nie tylko słuchał przykazań, ale zapisał je w swoim sercu, wyrył w najgłębszym zakamarku duszy, gdzie spotykają się Bóg i duch ludzki. Nie jest to zwykłe zapamiętanie, ale nieustanne trwanie, w którym Słowo kształtuje nasze myśli, gdy odpoczywamy, kieruje naszymi krokami, gdy idziemy, towarzyszy nam w nocy i budzi nas rano. Przywiązanie go do rąk oznacza, że każde nasze działanie wypływa z boskiej prawdy; przywiązanie go do czoła oznacza, że oświeca ono umysł mądrością Bożą. Święta Teresa Benedykta od Krzyża, której życie było przesiąknięte kontemplacją i poświęceniem, ucieleśniała tę mistyczną jedność ze Słowem, realizując ją poprzez naukę, modlitwę, cierpienie, a ostatecznie męczeństwo. Takie życie pokazuje, że Słowo nie jest tekstem, do którego się zagląda, ale żywą obecnością, w której można zamieszkać, aż cała nasza istota stanie się miejscem, gdzie nieustannie przemawia głos Boga, a Jego światło nigdy nie gaśnie. Zastanówmy się: czy Słowo Boże jest tak głęboko zapisane w moim sercu, że kształtuje moje myśli, działania i całą moją istotę w każdej chwili mojego życia?
Don Giorgio
sie 7, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święty Dominik, kapłan
Piątek 18. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 4, 32-40
Dzisiejsze czytanie zachęca nas do głębokiej refleksji nad naszą relacją z Bogiem, nie jako abstrakcyjną wiarą, ale jako doświadczeniem zakorzenionym w pamięci i wdzięczności.
Mojżesz nakłania lud, aby „zrozumiał to dzisiaj i wziął sobie do serca”, że tylko Pan jest Bogiem, władcą nieba i ziemi, głęboko zaangażowanym w każdy szczegół ich życia. Zrozumienie to nie jest tylko intelektualną zgodą, ale wezwaniem do pamięci o niezliczonych sposobach, w jakie Bóg okazał swoją miłość, troskę i wierność. Kiedy Mojżesz opowiada o potężnych czynach Boga, my również jesteśmy zachęcani do wymienienia, jeden po drugim, momentów, w których Bóg działał w naszym życiu: ciche zaopatrzenie, nieoczekiwane pocieszenie, siła, o której nie wiedzieliśmy, że ją mamy. Święty Dominik, którego święto obchodzimy dzisiaj, żył tą świadomością, a jego nauczanie płynęło z serca głęboko zjednoczonego z Bogiem, którego znał osobiście. Przyjąć miłość Boga do serca oznacza nigdy nie zapominać, pozwolić, aby nasza osobista historia z Nim kształtowała nasze posłuszeństwo, radość i zaufanie. Zastanówmy się: czy poświęcam czas, aby pamiętać i naprawdę wziąć do serca wiele sposobów, w jakie Bóg mnie osobiście kochał i prowadził, pozwalając, aby ta pamięć pogłębiała moje zaufanie i oddanie Mu?
Don Giorgio
