Niedziela 23 lutego

Niedziela 23 lutego

Siódma Niedziela Zwykła
Pierwsze czytanie 1 Samuela 26:2,7-9,11-13,22-23
„Dziś Pan oddał cię w moją moc, lecz ja nie podniosę ręki na pomazańca Pańskiego”. Pierwsze czytanie podkreśla głęboką lekcję na temat odpowiedzialnego korzystania z władzy i moralnej uczciwości, której wymaga. Kiedy Dawid znajduje króla Saula na swojej łasce, zdaje sobie sprawę, że możliwość skrzywdzenia pomazańca Pańskiego nie jest licencją na przemoc lub zemstę, ale sprawdzianem jego charakteru i szacunku dla woli Bożej. Odmowa Dawida podniesienia ręki na Saula uczy nas, że władza i możliwości nie są dane w celach samolubnych lub w celu krzywdzenia innych, ale w celu utrzymania sprawiedliwości, miłosierdzia i godności każdego człowieka. Prawdziwa siła leży w powściągliwości, szacunku dla świętości życia i zaangażowaniu w czynienie dobra, nawet gdy okoliczności mogą uzasadniać inaczej. Ten moment w Piśmie Świętym wzywa nas do refleksji nad tym, w jaki sposób wykorzystujemy powierzony nam wpływ i możliwości – czy to w przywództwie, relacjach, czy codziennych spotkaniach – zawsze wybierając uczciwość zamiast impulsu i współczucie zamiast kontroli. Zastanówmy się: W jaki sposób wykorzystuję powierzoną mi władzę i możliwości – czy staram się służyć innym i podnosić ich na duchu, czy też ulegam pokusie działania z własnej korzyści lub urazy?

Don Giorgio

Sobota 22 lutego

Sobota 22 lutego

Katedra św. Piotra – Święto
Pierwsze czytanie 1 Piotra 5:1-4
Święto Katedry św. Piotra, obchodzone w Rzymie od co najmniej IV wieku, podkreśla jedność Kościoła zbudowanego na Apostołach, którego widocznym fundamentem jest św. Piotr. Pierwsze czytanie z 1 Piotra 5:1-4 oferuje głębokie wskazówki, gdy Piotr zwraca się do starszych Kościoła, wzywając ich, aby „byli pasterzami powierzonej wam trzody Bożej: czuwajcie nad nią nie tylko z obowiązku, ale z radością, ponieważ Bóg tego chce”. To napomnienie wykracza poza duchowieństwo i dotyczy każdego wierzącego, przypominając nam, że powołanie do pasterzowania jest uniwersalne. Każdemu chrześcijaninowi powierzona jest odpowiedzialność za troskę o innych — z miłością, cierpliwością i pokorą — odzwierciedlając serce Chrystusa, Dobrego Pasterza. W ten sposób święto nie tylko czci wyjątkową rolę Piotra, ale także zaprasza wszystkich wiernych do aktywnego uczestnictwa w misji budowania i podtrzymywania jedności Kościoła. Zastanówmy się: W jaki sposób aktywnie pasterzuję tym, którzy są wokół mnie z miłością i pokorą, pielęgnując jedność i troskę w mojej wspólnocie?

Don Giorgio

Piątek, 21 lutego

Piątek, 21 lutego

Piątek szóstego tygodnia okresu zwykłego
Święty Piotr Damian, biskup, doktor
Pierwsze czytanie Księga Rodzaju 11:1-9
Historia wieży Babel ukazuje próbę ludzkości potwierdzenia własnej mocy i tożsamości poza Bogiem poprzez budowę pomnika własnej wielkości. Pragnienie ludzi, by „wyrobić sobie imię”, odzwierciedla głęboko zakorzenioną ludzką skłonność do samouwielbienia i autonomii, często kosztem relacji z Bogiem. Starając się budować przyszłość na własnych warunkach, zaniedbali zasadniczą rolę Boga, co doprowadziło do fragmentacji, zamieszania i zerwania komunikacji. Ta narracja ujawnia głęboką prawdę: kiedy ludzki język jest używany bez odniesienia do miłości Boga, staje się narzędziem pychy i podziałów. Miłość Boga jest prawdziwym uniwersalnym językiem, który przekracza bariery, jednocząc ludzi z różnych kultur, narodów i języków. To właśnie dzięki tej boskiej miłości przywracana jest autentyczna komunikacja i harmonia, co pięknie objawiło się w dniu Pięćdziesiątnicy, gdzie zamieszanie Babel zostało odwrócone, a ludzie wszystkich języków zrozumieli przesłanie Ewangelii. Każdy ludzki projekt, który odsuwa Boga na bok, ostatecznie rozpada się w nieładzie, ale gdy jest zakorzeniony w Jego miłości, staje się drogą do jedności i pokoju. Zastanówmy się: W jakich obszarach mojego życia staram się „wyrobić sobie imię” poza Bogiem i jak mogę pozwolić, by Jego miłość stała się fundamentem, który jednoczy moje intencje, relacje i cel?

Don Giorgio

Czwartek, 20 lutego

Czwartek, 20 lutego

Czwartek 6 tygodnia czasu zwykłego
Pierwsze czytanie z Księgi Rodzaju 9:1-13
W pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju 9:1-13 Bóg ustanawia głębokie przymierze z ludzkością, symbolizowane przez tęczę osadzoną w chmurach – znak Jego trwałej obietnicy dla stworzenia. Przymierze to nie jest jedynie boskim gestem miłosierdzia po potopie, ale jest głęboko zakorzenione w fundamentalnej wartości życia. Przed umieszczeniem łuku na niebie Bóg podkreśla świętość i cenność życia, podkreślając, że każda istota ludzka posiada wrodzoną godność i wartość. Tęcza staje się zatem czymś więcej niż symbolem pokoju; jest widocznym przypomnieniem niezachwianego zaangażowania Boga w ochronę i pielęgnowanie życia we wszystkich jego formach. W świecie często naznaczonym konfliktami i lekceważeniem życia, przymierze to wzywa nas do uznania świętości tkwiącej w każdej osobie i do podtrzymywania boskiego zamysłu życia jako daru, który należy szanować, pielęgnować i chronić. Zastanówmy się: W jaki sposób szanuję świętość życia w moich codziennych wyborach i relacjach, uznając ją za fundament Bożego przymierza z ludzkością?

Don Giorgio

Środa, 19 lutego

Środa, 19 lutego

Środa 6 tygodnia czasu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Rodzaju 8:6-13,20-22
W tym fragmencie widzimy Noego wysyłającego gołębicę jako znak nadziei i odnowy po powodzi. Kiedy gołębica nie powraca, oznacza to, że ziemia została oczyszczona, a życie może rozpocząć się na nowo. Gołąb, często symbol pokoju, znajduje miejsce do osiedlenia się dopiero po oczyszczeniu zła, wskazując, że prawdziwy pokój może zakorzenić się tylko tam, gdzie panuje prawość. Tak jak powódź zmyła zepsucie, przygotowując świat na nowy początek, tak samo serca muszą zostać oczyszczone, aby pokój mógł w nich zamieszkać. Ofiara Noego po opuszczeniu arki jeszcze bardziej to wzmacnia, ponieważ Bóg odpowiada obietnicą, że nigdy więcej nie przeklnie ziemi w taki sposób, potwierdzając, że odnowa i boskie miłosierdzie idą w parze. Fragment ten przypomina nam, że pokój to nie tylko brak konfliktu, ale obecność przestrzeni, w której dobro może się rozwijać. Zastanówmy się: Czy aktywnie tworzę przestrzeń dla pokoju w moim życiu, pozwalając Bogu oczyścić moje serce z grzechu, czy też wciąż trzymam się rzeczy, które uniemożliwiają prawdziwą odnowę?

Don Giorgio

Wtorek, 18 lutego

Wtorek, 18 lutego

Wtorek 6 tygodnia czasu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Rodzaju 6:5-8,7:1-5,10
Historia Arki Noego służy jako głęboki symbol Bożej sprawiedliwości i miłosierdzia. Fragment rozpoczyna się od opisu wielkiej niegodziwości, która rozprzestrzeniła się na ziemi, a ludzkie serca pochłonęło zło. Jednak pośród zepsucia Noe wyróżnia się jako prawy człowiek, który znajduje łaskę w oczach Boga. Ten kontrast ujawnia istotną prawdę: Bóg nie przeoczy dobra, nawet jeśli wydaje się ono przyćmione przez grzech. Arka sama w sobie staje się potężną reprezentacją Bożego zbawienia – Bożej odpowiedzi na zachowanie tego, co dobre w świecie zagrożonym zniszczeniem. Tak jak oszczędził Noego i jego rodzinę wraz ze zwierzętami, tak Bóg nieustannie stara się odkupić i chronić tych, którzy pozostają Mu wierni. Narracja ta nie mówi jedynie o karze, ale o nadziei, pokazując, że Bożej sprawiedliwości zawsze towarzyszy Jego miłosierdzie. Nawet w czasach próby i sądu, ostatecznym pragnieniem Boga jest zbawienie, a nie zniszczenie, zapewniając, że sprawiedliwość przetrwa. Historia Arki Noego jest zatem nie tylko historycznym opisem, ale także ponadczasowym przypomnieniem, że Bóg widzi, ceni i zachowuje dobro, zapraszając ludzkość do zaufania Jego planowi zbawienia. W świecie, w którym dobroć może czasami zostać przyćmiona przez zepsucie, w jaki sposób mogę starać się być jak Noe – pozostając wiernym i sprawiedliwym – abym mógł stać się naczyniem Jego zbawienia dla innych?

Don Giorgio