Piątek 34 tygodnia czasu zwykłego
Ewangelia – Łukasza 21:29-33
„Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nigdy nie przeminą”. Wszystko przeminie, ale Słowa Jezusa Chrystusa nigdy nie przeminą. Jego słowa są Jego miłością. Słowa te są potężnym przypomnieniem wiecznej natury słów i obietnic Chrystusa. W tym fragmencie Jezus używa drzewa figowego jako przypowieści, ucząc swoich uczniów, aby obserwowali znaki czasu i ufali w pewność Jego nauk. Werset „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nigdy nie przeminą” podkreśla trwałą i niezmienną naturę Słowa Bożego. Zapewnia nas, że podczas gdy świat fizyczny jest tymczasowy i ciągle się zmienia, miłość, prawda i obietnice Jezusa są wieczne i niezmienne. Jego słowa, będące przejawem Jego miłości, służą jako światło prowadzące przez życiową niepewność. Wzywają nas do zaufania Jego boskiemu planowi, pozostania niezłomnymi w wierze i zakotwiczenia naszego życia w wiecznej nadziei, którą znajdujemy w Nim. Refleksja nad tym fragmentem zachęca nas do nadania priorytetu Słowu Bożemu, przyjmując je nie tylko jako tekst, ale jako żywy wyraz Jego miłości i fundament naszej wiary. Zastanówmy się: „Czy naprawdę zakotwiczam swoje życie w wiecznym i niezmiennym Słowie Chrystusa, czy też nadmiernie skupiam się na tymczasowych i ulotnych aspektach tego świata?”.
Don Giorgio