sie 10, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela zwykła
Czytania: Mądrość 18,6-9; List do Hebrajczyków 11,1-2.8-19
Dzisiejsze czytania zachęcają nas do rozważenia wiary nie tylko jako cnoty religijnej, ale jako sposobu postrzegania rzeczywistości, soczewki, która zmienia sposób, w jaki widzimy, interpretujemy i reagujemy na świat. List do Hebrajczyków opisuje wiarę jako „pewność tego, czego się spodziewamy, przekonanie o tym, czego nie widzimy”, wskazując na wymiar życia, w którym to, co widzialne, nie jest ostateczną miarą prawdy. Ta zmieniona perspektywa zmienia nasze priorytety, ponieważ kiedy ufamy Bożym obietnicom, nie żyjemy już tylko dla tego, co natychmiastowe lub namacalne; żyjemy w świetle tego, co wieczne. Podróż Abrahama, kierowana wiarą w nieznane, pokazuje, że taka ufność wymaga odwagi, oderwania się od tego, co widzialne, i gotowości do pozwolenia, aby to, co niewidzialne, kształtowało nasze obecne działania. Wiara nie jest więc ślepa, jest głęboko świadoma, zakorzeniona w rzeczywistości poza zasięgiem naszych zmysłów, a jednak bardziej realna niż to, co mogą one uchwycić. Pozwala nam wybierać inaczej, kochać głębiej i wytrwać, gdy okoliczności wydają się niepewne, ponieważ nasz horyzont nie jest już ograniczony tylko tym światem. Zastanówmy się: czy moja wiara naprawdę kształtuje sposób, w jaki postrzegam świat i determinuje moje wybory, czy też nadal pozwalam, aby to, co widzialne i natychmiastowe, dyktowało mi priorytety?
Don Giorgio
sie 8, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święta Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), dziewica, męczennica
Sobota 18. tygodnia okresu zwykłego
Sobota wspomnienia Najświętszej Maryi Panny
Pierwsze czytanie: Księga Powtórzonego Prawa 6, 4-13
Dzisiejsze czytanie wprowadza nas w mistyczną głębię tego, co oznacza życie całkowicie zanurzone w Słowie Bożym. Mojżesz nakłania lud, aby nie tylko słuchał przykazań, ale zapisał je w swoim sercu, wyrył w najgłębszym zakamarku duszy, gdzie spotykają się Bóg i duch ludzki. Nie jest to zwykłe zapamiętanie, ale nieustanne trwanie, w którym Słowo kształtuje nasze myśli, gdy odpoczywamy, kieruje naszymi krokami, gdy idziemy, towarzyszy nam w nocy i budzi nas rano. Przywiązanie go do rąk oznacza, że każde nasze działanie wypływa z boskiej prawdy; przywiązanie go do czoła oznacza, że oświeca ono umysł mądrością Bożą. Święta Teresa Benedykta od Krzyża, której życie było przesiąknięte kontemplacją i poświęceniem, ucieleśniała tę mistyczną jedność ze Słowem, realizując ją poprzez naukę, modlitwę, cierpienie, a ostatecznie męczeństwo. Takie życie pokazuje, że Słowo nie jest tekstem, do którego się zagląda, ale żywą obecnością, w której można zamieszkać, aż cała nasza istota stanie się miejscem, gdzie nieustannie przemawia głos Boga, a Jego światło nigdy nie gaśnie. Zastanówmy się: czy Słowo Boże jest tak głęboko zapisane w moim sercu, że kształtuje moje myśli, działania i całą moją istotę w każdej chwili mojego życia?
Don Giorgio
sie 7, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święty Dominik, kapłan
Piątek 18. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Powtórzonego Prawa 4, 32-40
Dzisiejsze czytanie zachęca nas do głębokiej refleksji nad naszą relacją z Bogiem, nie jako abstrakcyjną wiarą, ale jako doświadczeniem zakorzenionym w pamięci i wdzięczności.
Mojżesz nakłania lud, aby „zrozumiał to dzisiaj i wziął sobie do serca”, że tylko Pan jest Bogiem, władcą nieba i ziemi, głęboko zaangażowanym w każdy szczegół ich życia. Zrozumienie to nie jest tylko intelektualną zgodą, ale wezwaniem do pamięci o niezliczonych sposobach, w jakie Bóg okazał swoją miłość, troskę i wierność. Kiedy Mojżesz opowiada o potężnych czynach Boga, my również jesteśmy zachęcani do wymienienia, jeden po drugim, momentów, w których Bóg działał w naszym życiu: ciche zaopatrzenie, nieoczekiwane pocieszenie, siła, o której nie wiedzieliśmy, że ją mamy. Święty Dominik, którego święto obchodzimy dzisiaj, żył tą świadomością, a jego nauczanie płynęło z serca głęboko zjednoczonego z Bogiem, którego znał osobiście. Przyjąć miłość Boga do serca oznacza nigdy nie zapominać, pozwolić, aby nasza osobista historia z Nim kształtowała nasze posłuszeństwo, radość i zaufanie. Zastanówmy się: czy poświęcam czas, aby pamiętać i naprawdę wziąć do serca wiele sposobów, w jakie Bóg mnie osobiście kochał i prowadził, pozwalając, aby ta pamięć pogłębiała moje zaufanie i oddanie Mu?
Don Giorgio
sie 7, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Czwartek 18. tygodnia okresu zwykłego
Święci Sykstus II, papież, i jego towarzysze, męczennicy
Święty Kajetan, kapłan
Pierwsze czytanie: Księga Liczb 20, 1-13
W dzisiejszym fragmencie Księgi Liczb widzimy, jak ciągłe narzekania Izraelitów wystawiają na próbę cierpliwość Mojżesza i Boga. W obliczu ich szemrania Mojżesz upada przed Panem, prosząc o wskazówki, a Bóg nakazuje mu po prostu przemówić do skały, aby wypłynęła z niej woda. Jednak sfrustrowany i pełen wątpliwości Mojżesz uderza w skałę dwukrotnie, zamiast zaufać wystarczalności słowa Bożego. Ten akt niewiary drogo go kosztował, stanowiąc głębokie przypomnienie o mocy i niezawodności słowa Bożego. W całym Piśmie Świętym stworzenie odpowiada na Jego rozkazy, obietnice są wypełniane zgodnie z Jego postanowieniem, a samo Jego słowo daje życie. Ten epizod przypomina nam, że słowo Boże nie jest puste ani nieskuteczne; ma boską władzę, która wymaga wiary, a nie ludzkiej manipulacji lub siły. Kiedy ufamy Jego słowu, nawet bez widocznych znaków lub dramatycznych działań, uczestniczymy w wierze głęboko zakorzenionej w Jego prawdzie i obietnicach. Zastanówmy się: czy ufam w pełni mocy słowa Bożego, czy też polegam na własnych działaniach i wysiłkach, podczas gdy On wymaga ode mnie wyłącznie wiary?
Don Giorgio
sie 5, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Przemienienie Pańskie – święto
Pierwsze czytanie: Daniel 7, 9-10.13-14
Przepowiednia Daniela spełnia się w Przemienieniu Jezusa, gdzie Jego boska chwała, ukryta w Wcieleniu, objawia się w chwili promiennego blasku. Odziany w olśniewającą biel, stojący wraz z Mojżeszem i Eliaszem i otoczony obłokiem boskiej obecności, Jezus ukazuje się jako wieczny Syn Człowieczy i wypełnienie Prawa i Proroków. Wydarzenie to odsłania głęboką tajemnicę chrystologiczną: ten sam Jezus, który kroczy wraz ze swoimi uczniami w ludzkiej słabości, jest również wiecznym Królem, którego panowanie jest wieczne. Przemienienie nie jest jedynie wizją Jego boskości, ale przedsmakiem tego, co czeka wszystkich, którzy uczestniczą w Jego tajemnicy paschalnej. Jest to spotkanie nieba i ziemi, czasu i wieczności, którego centrum jest Chrystus. Fakt, że dzieje się to podczas modlitwy, przypomina nam, że prawdziwa wiedza o Jezusie nie pochodzi wyłącznie z obserwacji, ale z komunii z Nim, w której rozbrzmiewa głos Ojca: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. W tej chwili dostrzegamy zarówno głębię Jego pokory w Wcieleniu, jak i wielkość Jego wiecznej majestatu, które zapraszają nas, abyśmy utkwili wzrok w Nim, który jest w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem. Zastanówmy się: czy naprawdę szukam Chrystusa w modlitwie, pozwalając Jego boskości i człowieczeństwu przemienić moje spojrzenie, abym mógł Go słuchać i wierniej za Nim podążać?
Don Giorgio
