sie 5, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Wtorek 18. tygodnia okresu zwykłego
Święto poświęcenia Bazyliki Matki Bożej Większej
Pierwsze czytanie: Księga Liczb 12, 1-13
Dzisiejsze czytanie przedstawia Mojżesza jako wzór głębokiej pokory i duchowej dojrzałości. Jego bliskość z Bogiem – rozmowa z Nim „twarzą w twarz” – wynika bezpośrednio z jego łagodności, ponieważ pokorne serce jest otwarte i podatne na boską bliskość. Nawet gdy zostaje skrzywdzony przez Miriam i Aarona, Mojżesz nie mści się ani nie broni, lecz wstawia się za uzdrowienie Miriam, ucieleśniając ducha w pełni zgodnego z miłosierdziem Boga. To pokazuje, że prawdziwa duchowa wielkość nie mierzy się władzą ani elokwencją, ale zdolnością do porzucenia dumy, przebaczenia i odzwierciedlania Bożego miłosierdzia. W święto poświęcenia Bazyliki Matki Bożej Większej przypominamy sobie Maryję, pokorną służebnicę, której pokora otworzyła ją na największą z łask: noszenie Słowa, które stało się ciałem. Podobnie jak Mojżesz i Maryja, jesteśmy wezwani do pielęgnowania serca tak pustego z siebie, aby Bóg mógł je całkowicie wypełnić, przemieniając je w miejsce, gdzie Jego obecność jest odczuwalna, a Jego miłosierdzie przepływa ku innym. Zastanówmy się: czy moje serce jest wystarczająco pokorne i otwarte, aby zbliżyć się do Boga i odzwierciedlać Jego miłosierdzie poprzez przebaczenie i wstawiennictwo nawet za tych, którzy mnie skrzywdzili?
Don Giorgio
sie 4, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święty Jan Maria Vianney, kapłan
Poniedziałek 18. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie: Księga Liczb 11, 4-15
Dzisiejszy fragment z Księgi Liczb ukazuje ludzką skłonność do skupiania się na tym, czego nam brakuje, zamiast na darach już otrzymanych od Boga. Izraelici, mimo że zostali wyzwoleni z niewoli i byli karmieni manną z nieba, domagają się mięsa, zaślepieni niezadowoleniem i pożądaniem. Natomiast w święto św. Jana Marii Vianney’ego przypomina nam się głębsza prawda teologiczna: łaska jest zawsze wystarczająca, ponieważ sam Bóg jest naszym udziałem. Święty Jan Vianney, znany ze swojej pokory i niestrudzonej posługi pojednania, nie żył lamentując nad tym, czego mu brakowało, ale radując się z zawsze obecnego daru przebaczającej miłości Chrystusa. Jego życie uczy nas, że kiedy zakorzenimy się w łasce Bożej, nasze nieustanne pragnienia uciszają się i widzimy, że boskie miłosierdzie jest naszym prawdziwym pokarmem. To przejście od narzekania do wdzięczności odzwierciedla sedno teologii chrześcijańskiej: zbawienie nie polega na tym, czego nam brakuje, ale na przyjęciu i życiu w obfitej łasce już wylanej w Chrystusie, który zaspokaja każdy głód duszy. Zastanówmy się: czy skupiam się bardziej na tym, czego brakuje mi w życiu, czy też dostrzegam i dziękuję za obfitą łaskę i przebaczającą miłość Chrystusa, która już jest obecna?
Don Giorgio
sie 3, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
- niedziela zwykła
Czytania: Księga Koheleta 1,2; 2,21-23; List do Kolosan 3,1-5.9-11
Dzisiejsze czytania przypominają nam, że nic na tym świecie nie może naprawdę zaspokoić pragnienia naszych serc poza Chrystusem. Księga Koheleta głosi, że wszystko jest marnością, wskazując nam prawdę, że ziemskie dążenia, osiągnięcia i dobra materialne są przemijające, podczas gdy nasze życie z Jezusem jest wieczne i bezpieczne. Święty Paweł zachęca nas, abyśmy „myślami byli w niebie”, ponieważ nasze prawdziwe życie jest teraz „ukryte z Chrystusem w Bogu”. Jest to zaproszenie do pogłębienia naszej osobistej relacji z Nim – do pozwolenia, aby Jego obecność określała naszą tożsamość i kształtowała nasze życie. Aby to osiągnąć, musimy pozbyć się egoizmu, samolubstwa i nawyków „starego człowieka”, pozwalając Jego miłości odnawiać nas każdego dnia na Jego podobieństwo. Bliskie życie z Jezusem oznacza życie w ciągłej świadomości Jego obecności, pozwalanie, aby Jego głos kierował naszymi wyborami, Jego miłosierdzie leczyło nasze rany, a Jego przykład inspirował nasze działania. Kiedy skupiamy się na Chrystusie, odkrywamy wolność i radość życia zakotwiczonego nie w rzeczach przemijających, ale w Nim, który jest naszym prawdziwym życiem i trwałym skarbem. Zastanówmy się: czy moje życie jest naprawdę skoncentrowane na Chrystusie, pozwalając Mu codziennie mnie odnawiać i uwalniać od egoizmu i samolubstwa, abym mógł żyć na Jego podobieństwo?
Don Giorgio
sie 2, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Sobota wspomnienia Najświętszej Maryi Panny
Sobota 17. tygodnia okresu zwykłego
Pierwsze czytanie Księga Kapłańska 25:1, 8-17
Dzisiejsze czytanie zachęca nas do ponownego odkrycia ducha Jubileuszu, który obecnie obchodzimy, jako czasu wyzwolenia, odnowy i zaufania Bożej opatrzności. Przykazanie, aby dać odpocząć ziemi, umorzyć długi i pozwolić wszystkim powrócić do domów swoich ojców, mówi o radykalnej wizji, w której odrzuca się ludzką chciwość, odnawia relacje, a całe stworzenie znajduje odpoczynek w Bożej opiece. Ten święty rok nie był jedynie reformą gospodarczą czy społeczną, ale ponownym skupieniem życia na prawdzie, że wszystko należy do Pana i że jesteśmy Jego ludem, powołanym do życia w wolności i hojności. W jubileuszu zależność od Boga zastępuje samodzielność, a miłosierdzie ma pierwszeństwo przed posiadaniem. W dniu wspomnienia Najświętszej Maryi Panny przypomina nam się o jej prostym zaufaniu do Bożej opatrzności i ubóstwie ducha, które otworzyły ją na Jego wielkość. Podobnie jak ona, jesteśmy zaproszeni do porzucenia tego, co nas zniewala, naszych niepokojów, przywiązań lub pragnienia kontroli, i do odpoczynku w opiece Tego, który obdarza nas obficie. Jubileusz wzywa nas do oczyszczenia serca: do wolności przebaczenia, dzielenia się i życia jako dzieci, które wiedzą, że wszystko jest darem. Zastanówmy się: Jakich przywiązań lub pragnień kontroli muszę się pozbyć, aby móc żyć bardziej swobodnie w Bożej opatrzności i dzielić się Jego hojnością z innymi?
Don Giorgio
sie 1, 2025 | CHLEB POWSZEDNI
Święty Alfons Maria de Liguori, biskup, doktor Kościoła
Pierwsze czytanie Księga Kapłańska 23:1, 4-11, 15-16, 27, 34-37
Pierwszy piątek miesiąca: Powierzmy się Najświętszemu Sercu Jezusa
W ten pierwszy piątek miesiąca, powierzając się Najświętszemu Sercu Jezusa, dzisiejsze czytanie przypomina nam, że święta nie są jedynie ludzką inicjatywą, ale boskim zaproszeniem. Święta i zgromadzenia Izraela zostały ustanowione przez samego Pana jako chwile upamiętniające Jego zbawcze dzieła i odnowienie przymierza z Nim. Podobnie każda celebracja Eucharystii, w której uczestniczymy, nie jest tylko rytuałem, który wybieramy, ale wezwaniem Boga do ponownego spotkania z Jego miłością i miłosierdziem. W Najświętszym Sercu widzimy pełnię tego boskiego zaproszenia: Jezus otwiera swoje serce, aby przyciągnąć nas do swojego życia, uleczyć nasze rany i przemienić nas swoją miłością. Za każdym razem, gdy gromadzimy się na modlitwie, odpowiadamy na wezwanie Boga, który pragnie być ze swoim ludem i umacniać nas swoją obecnością. Dzisiaj zbliżmy się do Najświętszego Serca z wdzięcznością i pokorą, pamiętając, że nasze uwielbienie nie polega na tym, co dajemy Bogu, ale na przyjmowaniu i świętowaniu tego, co On już dla nas uczynił. Zastanówmy się: czy moja pobożność wobec Najświętszego Serca jest prawdziwą odpowiedzią na zaproszenie Jezusa, uznając je za Jego pragnienie, aby przybliżyć mnie do swojej miłości i zbawczej obecności?
Don Giorgio
